دلتنگی مثل سرطانی هست
که در وجود آدم ریشه میزند..
هرچقدر بگذره عمق ریشه هایش
بیشتروبیشتر میشود…
پسرم امروز نیز گذشت ومن
مثل همیشه دلتنگ توهستم..
تنها آرزویم دیدن روی ماهت هست
نمیدانم تا چه زمانی میتوانم
نبودنت، ندیدنت را تحمل کنم..
ولی این را خوب میدانم که
سرطان دلتنگی تو درجانم ریشه دوانده…
دلتنگتم…
دوباره چشم آسمان در هم فرورفته
ومن دلتنگ تو هستم…
امید زندگیم کجایی؟؟
سکوت بی انتهایت
قلبم را بدرد می آورد..
غم در خانه ام کمین کرده…
روزگارم سیاه است ومن دلتنگ تو…
دلم شکسته…
ازهمه چیز وهمه کس بدم میاید
آن کس که امیدبخش زندگی ام بوده
دیگر نیست…
تپش قلبم…
چراغ نوربخش زندگی ام…
همه ی وجودم…
به طور ناباورانه، جلوی چشمم پرپر شده..
همه میگویند حکمت خداست…
عزیزم، دل من تا بی نهایت برای نبودنت
بی تابی میکند…
ای کاش بیای…
ای کاش دوباره شاهد خنده های زیبایت باشم..
ای کاش دوباره صدایت در خانه بپیچد…
ای کاش عطروجود معنویت ..
از کوچه پس کوچه های ناامیدی به مشامم برسد
ای کاش…..
دلبندم روزهای زیادی را بدون تو سپری کردم
هرروز خورشید طلوع کرده
ونوید یک روز تازه را میدهد….
زندگی جریان دارد وروزها
یکی پس از دیگری می آید ومیرود…
اما امید من…
خورشید زندگی من با رفتن تو غروب کرده
غم نبودنت سینه ام را می فشارد
باور ندارم که نیستی..
باور ندارم که خنده های مهربانت را دیگر نمیبینم..
خورشیدزندگی من با رفتنت غروب کرده..
در حسرت دیدارروی ماهت
روزها را سپری میکنم
چشم به راه توام.
که شایدبیایی????
