یاساقی عطشان

چندصباحی است که از خودم دلگیرم و

دلگیریهایم را درقالب مطالب جسته وگریخته ای در وبلاگ قرار میدهم.

این مطالب برای رفع عطش آزادیم است وبرای دلخوش کردنم .

دوست دارم هرازگاهی که به وبلاگم سرمیزنم ،واقعیت زندگیم را در روزهای گذشته بخوانم.

دوست ندارم غمها واندوههای جانکاهم فراموش شود.

غمهایی که دلیل اول بودنشان خودم هستم????

دراین لحظه ودراین ساعت تنها چیزی که آرامم میکند یادتوست..

الهی،

دررحمتت را هیچگاه برروی ما نبند.

الهی،

هیچکس را با فرزندامتحان نکن.

الهی،

ازتمام لحظه های زندگیم که بدون تو گذشته ،متنفرم.

ازتمام لحظاتی که غرق گناه بودم ،متنفرم.

الهی،به لطف تو امیدوارم وبه مغفرت تو چشم دوخته،

الهی امیدم را ناامید مکن وچشمم راکه به درخوان رحمت تو دوخته ام ،نابینا نگردان.

بازهم دلم گرفته

آسمان دلم تیره وتارگشته وازچشمانم مانند ابربهاری باران میبارد.

کاش کسی بود،محرم

که سرم رابرشانه هایش میگذاشتم وهای های گریه میکر دم ،ازدنیا برایش میگفتم ومشکلاتم..

اما افسوس….

دردل شب،آن زمان که همه خواب بودند،بیدارشدم،گریه کردم،باخدایم درددل کردم

اما دعایم بدون اجابت ماند

سوالی درذهنم هست آیا بی چاره شدن،حکمتی دارد؟؟؟!!!!

دهم محرم گذشت وامروز یازدهم آن است…

دل من هم مانند غروب محرم تنگ است.

نه صدایی نه نوایی نه هم نفسی…

فقط غم است واندوه….

این روزها هم میگذرد…….

نکن آفتاب طلوع

        ترسم که حسین کشته شود.

                        امان از دل زینب.